-Υπάρχει τελετουργία γραφής [συγκεκριμένος χώρος, χρόνος, συνήθειες] ή παντού μπορείτε να γράψετε εσείς;

Αν έχω τον υπολογιστή μαζί μου μπορώ να γράψω οπουδήποτε.

-Για να ξεκινήσετε μια ιστορία, χρειάζεστε πλάνο, να ξέρετε και την αρχή και το τέλος της, ή αρκούν μια εικόνα ή η αρχική φράση;

Πάντοτε ξεκινάω μ’ ένα γενικό πλάνο, στο οποίο όμως δεν επιμένω αναγκαστικά. Δεν μου είναι απαραίτητο να ξέρω το τέλος της ιστορίας, μου αρκεί μια γενική ιδέα, που ωστόσο ενδέχεται ν’ αλλάξει στην εξέλιξη του μυθιστορήματος. Μετά το γενικό πλάνο ξεκινώ να γράφω το πρώτο κεφάλαιο κι έχω ήδη αρχίσει την ιστορία.

-Ποιο βιβλίο σας γράφτηκε με πιο παράξενο και αλλόκοτο τρόπο;

Το πρώτο (Το μνημόσυνο), υπό την έννοια ότι ξεκινώντας το δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα να γράψω. Στην εξέλιξη της ιστορίας του άκουγα τυχαίες συζητήσεις ακόμη και φράσεις, έβλεπα τυχαίες εικόνες και σχεδόν αυτόματα τις προσάρμοζα στο κείμενο. Το δε τελευταίο του κεφάλαιο μού προέκυψε απρογραμμάτιστα, ακούγοντας έναν αμανέ.

-Υπάρχουν συγγραφικές εμμονές; Θέματα στα οποία επανέρχεστε, τεχνικές που χρησιμοποιείτε και ξαναχρησιμοποιείτε, γρίφους κι αινίγματα που προσπαθείτε μια ζωή γράφοντας να επιλύσετε;

Αν μπορεί να θεωρηθεί εμμονή αυτή είναι η συχνή καταφυγή μου σε στίχους ποιημάτων, ιδίως από την αρχαία κινεζική ποίηση. Επίσης, σε όλα τα βιβλία που έχω γράψει κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι δικαιολογίες που εφευρίσκουν κάθε φορά οι «ήρωες» για να δικαιώσουν τις πράξεις και τον εαυτό τους. Δεν πρόκειται για αίνιγμα ή γρίφο, έτσι είναι τα πράγματα. Για πρώτη φορά συλλογίστηκα σοβαρά πάνω σε αυτό βλέποντας την ταινία «Ράσομον» του Ακίρα Κουροσάβα, στην οποία ακόμη και οι νεκροί λένε ψέματα για να δικαιολογηθούν. Με γοητεύουν οι δικαιολογίες.

-Τι πρέπει να έχει μια ιστορία για να γίνει ιστορία σας;

Έρωτα και φόνο.

-Ένας ήρωας ή μια ηρωίδα για να γίνει ήρωάς σας ή ηρωίδα σας;

Συνήθως είναι αυτός / αυτή που χάνει το κρίσιμο πέναλτι.

-Ποιος ήρωας ή ποια ηρωίδα σας έφτασαν ως εσάς με τον πιο αλλόκοτο τρόπο;

Το πιο αλλόκοτο που μου έχει συμβεί είναι το ότι ξεκίνησα να γράφω μυθιστορήματα.

-Το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε και σας εντυπωσίασε;

Παιδί του δημοτικού μια περιπέτεια: Οι θησαυροί του Σολομώντος

-Υπάρχει βιβλίο που μπορείτε να πείτε ότι σας άλλαξε τη ζωή ή βιβλίο στο οποίο συχνά επιστρέφετε;

Δεν υπάρχει βιβλίο που να άλλαξε τη ζωή μου, υπάρχουν όμως πολλά που με επηρέασαν, ένα από αυτά είναι το «Πρωτόκολλο της Αιγύπτου» του Λεονάρντο Σάσα, το οποίο έχω διαβάσει ίσα με δέκα φορές έως σήμερα.

-Αγαπημένοι σας συγγραφείς και ποιητές;

Έχω πάρα πολλούς αγαπημένους συγγραφείς, για διαφορετικούς λόγους τον καθένα, και θα ήταν κουραστικό να τους απαριθμήσω. Από τους ποιητές ο Όμηρος.

-Κατά την διαδικασία της συγγραφής, ακούτε μουσική, έχετε ανάγκη από απόλυτη σιωπή, διαβάζετε άλλα βιβλία ή ποιητές, καταφεύγετε σε εικαστικά έργα;

Τίποτε από αυτά, γράφω όταν έχω κέφι. Πάντα όμως διαβάζω βιβλία, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τη διαδικασία της συγγραφής, απλώς μου αρέσει να διαβάζω.

-Να αναφερθούμε σε εκείνο που γράφετε σήμερα;

Μόλις εκδόθηκε (εκδόσεις Βακχικόν) το αστυνομικό μου μυθιστόρημα «Αριμάν» -το πνεύμα του Κακού στο Ζωροαστρισμό-και παράλληλα με την εξέλιξη της αστυνομικής ιστορίας (μυστηριώδεις θάνατοι τεσσάρων ανθρώπων εντός μιας ευρύτερης παρέας) επιχειρώ να περιγράψω το Κακό όχι ως κάποια δυσαρμονία ή πληγή στην κοινωνία αλλά ως μια κανονικότητα, μια πραγματικότητα γύρω μας και μέσα μας. Δεν πρόκειται για κάποιο μανιχαϊστικό σχήμα του στυλ Καλό – Κακό, το Κακό είναι το μόνο υπάρχον. Στο μυθιστόρημα δεν υπάρχει κάθαρση, ο «ήρωας» ντετέκτιβ δεν νικάει το Κακό, απλώς το παρατηρεί και τουλάχιστον δεν παραδίδεται ή έτσι θέλει να πιστεύει.