Πιστός στην αγάπη του για το αστυνομικό μυθιστόρημα, ο συγγραφέας Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος επιστρέφει με το τελευταίο του πόνημα, το Αριμάν, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Βακχικόν. Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου του μιλάμε με το συγγραφέα στο περιοδικό για τις νέες περιπέτειες του ντετέκτιβ Πάνου Κουτσόπουλου…

Ο «Κουτσός» επιστρέφει στις σελίδες του «Αριμάν». Ο λόγος για τον πρωταγωνιστή των αστυνομικών σας ιστοριών, τον ντετέκτιβ Πάνο Κουτσόπουλο και το νέο σας βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;

Χαρά, οπωσδήποτε. Από την άλλη «αγωνιώ» για την κρίση όσων το διαβάσουν.

Σε τι είδους περιπέτειες θα βρεθεί μπλεγμένος αυτή τη φορά ο Πάνος Κουτσόπουλος; Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ορισμένα στοιχεία για τον πυρήνα της ιστορίας του «Αριμάν»;

Ο ντετέκτιβ προσλαμβάνεται για να ερευνήσει εάν τέσσερις θάνατοι εντός μιας παρέας φίλων είναι αυτοκτονίες, όπως παρουσιάζονται -άποψη που υιοθετεί και η αστυνομία-, ή πρόκειται για δολοφονίες. Δεν είναι όμως μόνο ένα μυστήριο που επιλύεται, ούτε υπάρχουν απλώς ένοχοι, αφού μέσα από διαλυμένες φιλίες, προδοσίες και κρυμμένες ενοχές, όλοι είναι συνένοχοι. Πρόκειται για την έννοια του Κακού, ωστόσο, εν προκειμένω, το Κακό δεν χρειάζεται να νικήσει -έχει ήδη νικήσει, και το πρόβλημα έγκειται να μην το συνηθίσεις εσύ. Στο τέλος δεν υπάρχει κατ’ ακριβολογία δικαίωση, ούτε αποκαθίσταται η τάξη, παρότι ο «δολοφόνος» τελικώς αποκαλύπτεται.

Μια εξερεύνηση της φύσης του κακού… είναι το «Αριμάν», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο. Σας τρόμαξε καθόλου αυτή η εξερεύνηση; Και τι άφησε πίσω της για εσάς;

Όπως προανέφερα, ως εξερεύνηση εννοώ τη διαπίστωση ότι το Κακό υπάρχει μέσα στην καθημερινότητά μας, στις επιθυμίες μας, στον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε. Το Κακό δεν έρχεται με φανφάρες. Δεν είναι κάτι ανήκουστο ή παράλογο, κάποια παρέκκλιση, μια απειλή, ούτε παρουσιάζεται ως μία μανιχαϊστική καρικατούρα. Αντίθετα, το Κακό είναι μια κοινοτοπία δίπλα μας, είναι ενσωματωμένο στη ζωή μας ως μια διαβρωτική παρουσία, κι αυτή η γνώση με προβληματίζει και για τον ίδιο τον εαυτό μου.

Από τα πέντε βιβλία σας, τα τρία είναι αστυνομικά μυθιστορήματα. Τι είναι αυτό που σας ελκύει στο είδος; Επηρεάζει θα λέγατε η επαγγελματική σας ιδιότητα; 

Η επαγγελματική μου ιδιότητα δεν ασκεί καμία επιρροή στην προτίμησή μου να γράφω αστυνομικά μυθιστορήματα. Ανέκαθεν τα διάβαζα, από μαθητής ακόμα. Με γοήτευε η δομή του μυστηρίου, γι’ αυτό και κυρίως επέλεγα εκείνα που ο δολοφόνος προέκυπτε στο τέλος.

Ως αναγνώστης; Διαβάζετε αστυνομικά μυθιστορήματα; Υπάρχει κάποιος «τεχνίτης» του είδους που απολαμβάνετε ιδιαίτερα;

Φυσικά εξακολουθώ να διαβάζω αστυνομικά μυθιστορήματα και μάλιστα στη βιβλιοθήκη μου έχω τέτοιους συγγραφείς από όλο τον κόσμο, σήμερα όμως προτιμώ περισσότερο όσα ξεφεύγουν από την στενή αστυνομική φόρμα και περιγράφουν την κοινωνία και τις σχέσεις των ανθρώπων. Αυτός είναι ο λόγος που απολαμβάνω να διαβάζω τον Μονταλμπάν, τον Καμιλλέρι και τον Σιμενόν. Υπάρχουν κι άλλοι, όπως για παράδειγμα ο Τεοντορέσκου, στους τρεις όπως που προανέφερα επανέρχομαι συνεχώς και τους ξαναδιαβάζω.

Γράφετε αυτή την περίοδο; Να περιμένουμε και νέα περιπέτεια του Πάνου Κουτσόπουλου;

Ναι, έχω ξεκινήσει ένα νέο μυθιστόρημα με τον Πάνο Κουτσόπουλο. Φιλοδοξώ να είναι σε στυλ Άγκαθα Κρίστι, με την έννοια ότι θα διαδραματίζεται αποκλειστικά και μόνο εντός ενός βιβλιοπωλείου και θα διαλευκάνεται μέσα σε λίγες ώρες -ας πούμε, αυθημερόν.